Chodzenie jest bardzo proste. Chodzić można jednak na różne sposoby.
Na przykład: trzy kroki do przodu i jeden w tył. Albo: dwa kroki do tyłu i trzy w przód.
Albo: dwa kroki do przodu, dwa kroki do tyłu i trzy w bok... To już trochę trudniejsze.
Tak chodząc można poznać bardzo różne rytmy i dowiedzieć się jak są zbudowane.
Można też nauczyć się tworzyć najprzeróżniejsze rytmiczne kombinacje.
Oczywiście można też chodzić nierytmicznie... To jednak okazało się najtrudniejsze.



Klaskanie też jest bardzo proste. Każdy potrafi klasnąć. Każdy też potrafi nie klasnąć.
To zadziwiające ile można ułożyć kombinacji z klaśnięcia (!) i nie-klasnięcia ( _ ):

! ! _ _ ! _ _ !    albo   ! ! ! _ _ _ ! ! _ ! _ _ ! _ ! _ ! _ _ ! ! _ _ !

A jeśli dodać do tego chodzenie, to dopiero robi się zamieszanie!
Próbujemy też rozmawiać ze sobą klaszcząc. Pytanie i odpowiedź.
Trzeba zapamiętać pytanie i powtórzyć je w odpowiedzi i zaraz zadać własne.
Kto się pomyli odpada z gry.



Musieliśmy siąść, bo nam się wszystko poplątało. Teraz będziemy rozmawiać inaczej.
Mamy najprostsze instrumenty: gałąź z liśćmi, wodę we wiaderku, kamyki, kijki, pień.
Jak zaszeleścić gałązką, żeby ten szelest był pytaniem?
Jak zachlupotać wodą, żeby ten chlupot był odpowiedzią?



Rozmawiamy. Z początku bardzo nieśmiało ..... A potem to już była niezła kłótnia.



Teraz jeszcze trudniejsze zadanie: zagrać na tych najprostszych instrumentach koncert!
Taki mały, malutki, króciutki koncercik! Ach, gdyby tu był ogromny, czarny fortepian...



Jakże trudne okazują się te najłatwiejsze, najprostsze instrumenty!
Przecież na milion różnych sposobów można gałęzią zaszumieć.



szszszszszszszszs zszszszszszsz zszszszszsz szszszszszszszs  szsz
SZSZSZ sssSSzzSSzzSS śśśśŚśśśśŚŚŚśśś  Ś Ś Ś Ś  sz  szszszsz

<<<